|
Pokój jak na początku aktu pierwszego. Cześnik siedzi przy stoliku. SCENA PIERWSZA PAPKIN
rzucając się w krzesło
A bierz licho takie znoje!
Ledwie idę, ledwie stoję -
Ależ bo to było żwawo!
Diabłem gromił w lewo, w prawo -
Ledwie żyję. - Każ dać wina,
A starego. - Wyschła ślina -
Pot strugami ciecze z czoła -
Któż me dzieła pojąć zdoła!
CZEŚNIK
Ja, bom widział.
PAPKIN
Ha! widziałeś? -
Gracko? -
CZEŚNIK
Gracko - z tyłu stałeś.
PAPKIN
Z tyłu, z przodu, nic nie znaczy,
Dobry rycerz wszędzie straszny.
CZEŚNIK
Ta bezczelność...
PAPKIN
Nie inaczéj,
Bezczelności trzeba było,
Aby walczyć z taką siłą.
CZEŚNIK
Waszeć kłamiesz, mocium panie...
PAPKIN
Tylko słuchać, słuchać warto:
Chciałem zdobyć rusztowanie,
Lecz skoczyłem tak zażarto,
żem się znalazł z drugiej strony,
Przyciśnięty, otoczony
Mularzami, pachołkami,
Hajdukami, pajukami,
A - kroć kroci! Jak się zwinę!
Jak dwóch chwycę za czuprynę!
Dalej żwawo młynka z niemi -
Jak cepami wkoło młócę.
Ile razy się obrócę,
Po dziesięciu ich na ziemi.
Tak mi rosła wciąż mogiła,
A gdy z murem równa była,
Otworzyłem obie dłonie
I stanąłem na tej stronie.
Lecz co jeszcze...
CZEŚNIK
Tfy! do czarta!...
PAPKIN
Podziwienia rzecz jest warta,
Że uniosłem z sobą jeńca -
Teraz, panie, czekam wieńca.
CZEŚNIK
spostrzegłszy Wacława
Cóż to znaczy?
PAPKIN
ocierając czoło
Komisarza
Pana Milczka w jasyr wziąłem.
CZEŚNIK
A to po co? - jakim czołem?
PAPKIN
Ja zabieram, co się zdarza.
CZEŚNIK
do Wacława
Waszeć z Bogiem ruszaj sobie
I uwiadom swego pana,
Że jak w jakim bądź sposobie
as Mnie zaczepka będzie dana,
To mu taką fimfę zrobię,
Iż, nim rzuci wkoło okiem,
Wytnie kozła pod obłokiem. -
Waść się wynoś szybkim krokiem.
PAPKIN
Poświęcić się tu czyjej sprawie!
Walcz jak Achil, radź jak Kato,
Pozazdroszczą twojej sławie
I sto czartów dadzą za to.
WACŁAW
do Cześnika
Przebacz, panie, słów niewiele,
Które wyrzec się ośmielę:
Jesteś gniewny na sąsiada,
Że ci czasem na zawadzie...
CZEŚNIK
Czasem? - Zawsze!
WACŁAW
On powiada...
CZEŚNIK
Niech nie słyszę o tym gadzie.
WACŁAW
Czy nie byłoby sposobu,
Ustąpiwszy ze stron obu,
Zapomniawszy przeszłe szkody,
Do sąsiedzkiej wrócić zgody?
CZEŚNIK
Ja z nim w zgodzie? - Mocium panie,
Wprzódy słońce w miejscu stanie!
Wprzódy w morzu wyschnie woda,
Nim tu u nas będzie zgoda!
WACŁAW
Dzisiaj umysł niespokojny
Za porywczo sąd wyrzeka...
CZEŚNIK
Od powietrza, ognia, wojny,
I do tego od człowieka,
Co się wszystkim nisko kłania,
Niech nas zawsze Bóg obrania.
WACŁAW
Lepiej nisko niż nic wcale.
CZEŚNIK
Brednia!
WACŁAW
Ale...
CZEŚNIK
Nie ma ale!
WACŁAW
Nie broń, panie, mieć nadziei...
CZEŚNIK
Bronię, do kroć sto tysięcy!
I niech o nim nie wiem więcej,
Ni o jego
ironicznie zmierzając do Wacława
kaznodziei,
Bo się obom, mocium panie,
jakem szlachcic, co dostanie.
Odchodzi w drzwi środkowe.
SCENA DRUGA PAPKIN
Diabeł pali w tym Cześniku
WACŁAW
Chcieć ich zbliżyć czasu szkoda.
PAPKIN
Mało zysku, dużo krzyku.
WACŁAW
Tych dwóch ludzi - ogień, woda.
PAPKIN
Cóż, paniczu, będzie z nami?
WACŁAW
Ha, zostanę tu w niewoli.
PAPKIN
Brałem jeńców tysiącami,
Co zawiśli od mej woli;
Bom lat dziesięć toczył boje,
Gdzie się lały krwawe zdroje,
Tak że wkoło na mil cztery
Jak czerwone było morze. -
Tam zyskałem i ordery,
I tytuły, i honory;
Ale tego być nie może.
Zbyt to szczytne dla nas wzory;
Dziś utarczka jest igraszką,
A twa wolność będzie fraszką.
WACŁAW
Ja w niewoli tu zostanę.
PAPKIN
Prawo wstrzymać jest mi dane,
Alem zawsze był wspaniały,
Przyjmę zatem okup mały.
WACŁAW
Ja w niewoli zostać muszę.
PAPKIN
Znaj więc wielką moją duszę:
Jesteś wolny - idź do diaska.
A za wolność dasz, co łaska.
WACŁAW
Ja zostanę tu w niewoli.
PAPKIN
Ale Cześnik nie pozwoli.
WACŁAW
Kto mnie ujął, niech mnie trzyma.
PAPKIN
Ale, bratku, sensu nié ma;
Nie daj grosza, a idź sobie.
WACŁAW
I pół kroku stąd nie zrobię.
PAPKIN
Idź, bom gotów użyć broni.
WACŁAW
zawsze z flegmą
A ja tylko własnej dłoni.
PAPKIN
na stronie
Cóż za człowiek, u kaduka!
Samochcący guza szuka
I mnie jeszcze go nagoni.
do Wacława
Bój się Boga - idź do czarta.
WACŁAW
Nie, nie pójdę - tu zostanę.
PAPKIN
A to jakaś ćma uparta!
WACŁAW
pokazując na sakiewkę
Ale patrz no, bratku, co to?
PAPKIN
Brzęknij tylko.
WACŁAW
Złoto?
PAPKIN
Złoto.
WACŁAW
Będzie twoim.
PAPKIN
Niech pan siada.
WACŁAW
Ale darmo nikt nie daje.
PAPKIN
Wielka prawda! - Cóż wypada,
Abym zrobił? Gdyż zostaję
W położeniu arcyciasnym:
Za procentem moim własnym
Trzeba jeździć jak w konkury,
A w kieszeni, panie bracie,
Albo pustki, albo dziury.
WACŁAW
Kocham Klarę
PAPKIN
na stronie
Otóż macie!
WACŁAW
I chcę zostać tu przy Klarze.
PAPKIN
To źle.
WACŁAW
chowając sakiewkę
Czy źle?
PAPKIN
zatrzymując mu rękę
Niekoniecznie,
Ale Cześnik w tym zamiarze
Będzie pewnie działać sprzecznie
WACŁAW
Niechaj nie wie.
PAPKIN
Jak się dowie?
WACŁAW
Niech mnie przyjmie.
PAPKIN
Trudno będzie.
WACŁAW
brzęcząc złotem
Tu początek, koniec w głowie.
PAPKIN
A jak Cześnik na mnie wsiędzie?
WACŁAW
Nic nie znaczy.
PAPKIN
Ba! jak komu.
wzruszając głową
I dla Klary - komisarza.
WACŁAW
Jestem Wacław.
PAPKIN
Syn Rejenta!
O dla Boga! I w tym domu!
Waszmość obu nas naraża,
Oba idziem na praszczęta.
Wacław brzęknął sakiewką.
Brzęczy pięknie...
WACŁAW
Miej za dane,
Jeśli w służbie tu zostanę.
PAPKIN
Ha! spróbuję...
chce wziąć sakiewkę.
WACŁAW
odsuwając
Później nieco -
Lecz pamiętaj, że z mej wieży
Szybko kulki na dół lecą -
Fiut z wiatrówki - Papkin leży...
Gdyby zdradzić chęć go jęła.
PAPKIN
W skrytym toku tego dzieła
Tak postąpię, jak należy,
Nie zważając na przymówkę.
Ale, Waciu, jak mnie kochasz,
Dzisiaj jeszcze spal wiatrówkę.
WACŁAW
Nie trać czasu.
PAPKIN
Idę, idę.
na stronie
Diabeł nadał tryumf taki!
Coraz głębiej włażę w biédę.
W moim jeńcu mam rywala -
Przykro z bliska - gorzej z dala -
Tamten zamknie, ten zastrzeli -
A bodaj cię diabli wzięli!
wracając ode drzwi
A sakiewka?
WACŁAW
Zostać może.
PAPKIN
W samej rzeczy?
WACŁAW
Nie inaczej.
Papkin wychodzi środkowymi drzwiami
SCENA TRZECIA KLARA
Co wyrabiasz, o mój Boże!
Trzeba by mi być w rozpaczy,
Żebym tylko czasu miała.
WACŁAW
Co się stało? co się dzieje?
KLARA
Jeszcze mi się w oczy śmieje!
Ja wiem wszystko, bom słuchała -
Chcesz tu zostać.
WACŁAW
Cóż w tym złego?
KLARA
Miej rozsądek.
WACŁAW
Cóż mi z niego?
Kiedy już jest dowiedzione,
Że rozsądku zwykłą drogą
Niezawodnie połączone
Losy nasze być nie mogą.
Po cóż w dawnej trwać kolei?
Dalej żwawo manowcami,
Gdzie zadnieje brzask nadziei,
Gdzie mniej ciemno jest przed nami!
Nie rzucajmy na bok okiem,
Bo przepaści pewnie wkoło,
Ale w niebo wzniósłszy czoło,
Śmiałym naprzód idźmy krokiem.
A jeżeli stałość będzie
Towarzyszyć w naszym pędzie,
Mimo sporu, przeszkód wielu
Dojdziem przecie kiedyś celu.
KLARA
Dobrze mówisz, idźmy śmiało!
Prostą drogą zyszczym mało,
Przekonałeś, przyjacielu;
Lepiej mówisz niż dziś rano,
Gdyś ucieczkę z sobą radził.
Ale nużby cię poznano?
Nużby Papkin ufność zdradził?
WACŁAW
Nie patrz w przepaść, moja droga,
Tu do serca nachyl skronie:
Prędko zniknie każda trwoga,
Gdy w miłości wzrok utonie.
KLARA
Zostań zatem w imię Boże,
Masz ode mnie pozwolenie.
WACŁAW
Twoje, Klaro, nie pomoże,
Lubo z życiem równie cenię.
KLARA
I do stryja trafim może,
A to wolą Podstoliny.
Bo wiedz, iż w tej właśnie chwili
Miłość sobie oświadczyli -
Ona skromna, raczka spiekła,
Ale rączkę mu przyrzekła.
Ująć ci ją łatwo będzie,
pochlebiając w każdym względzie.
Chwal bez miary rozum, cnoty,
Piękność, kształtność jej osoby,
A czym zechcesz, w naszym domu
Tej zostaniesz jeszcze doby.
WACŁAW
Z komisarza na pisarza!
Zły coś pozór stąd wynika!
Ależ znowu, wszak się zważa
Honor służby u Cześnika.
KLARA
Biegnę, powiem Podstolinie,
Ze ktoś z prośbą tu ją czeka.
podając mu rękę
Miej nadzieję - złe przeminie -
Chwila szczęścia niedaleka.
Odchodzi w drzwi prawe.
SCENA CZWARTA WACŁAW
Przed godziną z trwogi mdleje,
Za godzinę - wzorem męstwa.
To nie widzi podobieństwa,
To ma więcej niż nadzieję. -
O płci piękną, luba, droga!
Twoja radość, twoje żale
To jeziora lekkie fale:
Jedna drugą ciągle ściga,
Ta się schyla, ta się dźwiga,
Ale zawsze w blasku słońca,
Zawsze czysta i bez końca! -
A my dumni władcy świata,
Mimo siebie pochwyceni,
Za tym cieniem, co ulata,
Całe życie, z chwili w chwilę,
Przepędzamy jak motyle.
SCENA PIĄTA PODSTOLINA
Gdzież suplikant? - O cóż prosi?
WACŁAW
z niskim ukłonem
Tu jest natręt.
PODSTOLINA
Ty młodzianie?
WACŁAW
jeszcze nachylony
Zbyt się winnym może stanie,
Iż tak śmiało wzrok podnosi...
Ha!
PODSTOLINA
Co widzę!
WACŁAW
po krótkim milczeniu
Anna!
PODSTOLINA
Wacław!
WACŁAW
z pomieszaniem
Nie wiem wprawdzie...
PODSTOLINA
To spotkanie!...
WACŁAW
Ty więc jesteś Podstoliną?
PODSTOLINA
Nie wiedziałżeś?
WACŁAW
jak wprzódy
Przed godziną...
na stronie
Co tu mówić! - z jakiej roli? -
PODSTOLINA
Nie wiedziałżeś, że podstoli
Czepiersiński, mąż mój trzeci,
Niech nad duszą Bóg mu świeci,
Zaślubiwszy mnie na wiosnę,
Już w jesieni leżał w grobie?
WACŁAW
Tak, tak, przypominam sobie.
PODSTOLINA
Oddał ducha na mym łonie.
WACŁAW
roztargniony
Oddał? - tak, tak, oddał pewnie.
PODSTOLINA
Zapłakałam zrazu rzewnie:
Nie mieć męża mocno boli;
Lecz i smutek w czasie tonie.
WACŁAW
roztargniony
Więc utonął pan Podstoli...
PODSTOLINA
Któż powiada?
WACŁAW
Nie powiada?
Dobrze. - Zatem odejść muszę.
PODSTOLINA
zatrzymując go
Co on myśli? co on gada?
Ty szalejesz, na mą duszę!
WACŁAW
To być może.
PODSTOLINA
czule
Ja cię zwiążę,
Ja cię zamknę, drogi książę.
WACŁAW
Ach, nie powtórz tego słowa!
Patrz, jak wstydem cały płonę
Za studenckie przewinienia.
Ni tytułu, ni imienia
Wacław dalej nie zachowa.
Bo te były -
PODSTOLINA
Cóż?
WACŁAW
Zmyślone.
PODSTOLINA
Wszystko?
WACŁAW
Wszystko, co do joty.
PODSTOLINA
I nie księciem?
WACŁAW
Ani trochę.
PODSTOLINA
Cóż za powód?
WACŁAW
Myśli płoche,
Szał młodości - chęć pustoty -
Jednym słowem, coś bez celu
Jak to każde głupstwo prawie.
PODSTOLINA
Ależ miłość twa, Wacławie?
WACŁAW
na stronie
Siedźże teraz w wilczym dole!
PODSTOLINA
Ten rumieniec na twym czole
Jak tłumaczyć? - Ja czekałam,
W całej Litwie cię szukałam,
Lecz o księciu Radosławie
Nikt nie wiedział, nie mógł wiedzieć
WACŁAW
Byłem... młody...
PODSTOLINA
powtarzając ironicznie
"Byłem młody"?
Ale biegły w swojej sztuce.
WACŁAW
Tego nie wiem.
PODSTOLINA
Są dowody.
WACŁAW
A to jakie?
PODSTOLINA
Twoja zdrada.
WACŁAW
Żem się zmienił, być to może;
Trudnoż kochać nieustannie!
Lecz gdy karcić mnie wypada,
Cóż przystoi zmiennej Annie? -
Nie szukałaś zbyt daleko,
Nie czekałaś czas zbyt długi -
podstolemu spadło wieko,
Już ci Cześnik na usługi,
I niech dzisiaj Cześnik ziewnie,
Jutro krajczy będzie pewnie.
Ja wyrzutów ci nie robię,
Owszem, owszem, szczęść ci Boże,
Lecz co czynić wolno tobie,
Niechże każdy czynić może.
Gdym więc zmieniał czucia moje,
Szedłem tylko w twoje ślady;
I zdradzaliśmy oboje,
Lub też wcale nie ma zdrady.
PODSTOLINA
Jestem wdową, mój Wacławie.
WACŁAW
Ja żonaty jestem prawie.
PODSTOLINA
Któż ty jesteś, ty zbyt znany?
WACŁAW
Wacław Milczek.
PODSTOLINA
Syn Rejenta?!
Tu, w tym domu...
WACŁAW
kończąc
Zabłąkany.
PODSTOLINA
Jestem trwogą wskróś przejęta -
W oczach ciemno - serce bije -
Jak cię Cześnik tu odkryje!...
Jak rywala pozna w tobie!...
WACŁAW
Ach, nie znajdzie go już we mnie.
PODSTOLINA
Nie zapieraj się daremnie:
Wszak błagałeś Podstolinę,
By do ciebie wyjść raczyła.
Czegóż żądasz?
WACŁAW
Niechaj zginę,
Jeśli sam wiem. - Bywaj zdrowa!
PODSTOLINA
zatrzymując go
Zawsze jeszcze dawna głowa!
Stój, nie odchodź!
WACŁAW
na stronie
Ach, Papkinie,
Wziąłeś, wziąłeś mnie w niewolę!
PODSTOLINA
Tyś kochany był jedynie;
Nad sto książąt ciebie wolę! -
Do mych komnat chodź w ukrycie,
Tam bezpieczny będziesz, luby,
Bo cię broni moje życie,
Bo z obrony szuka chluby.
SCENA SZÓSTA WACŁAW
ujrzawszy Klarę, boleśnie
Ach!
KLARA
wesoło
I cóż?
PODSTOLINA
To jest...
WACŁAW
Nic nié ma...
KLARA
do Podstoliny
Czegóż żąda?
PODSTOLINA
na stronie
Co powiedzieć?
KLARA
na stronie
Dobrze idzie - już z nim trzyma.
głośno
Nie powinnam może wiedzieć?
WACŁAW
O, dlaczego!
PODSTOLINA
Wielkiej wagi
Jest interes jegomości,
Działać trudno bez rozwagi.
Zatem, proszę, nie mów słowa,
Że o jego wiesz bytności -
Później całą rzecz wyłuszczę.
WACŁAW
cicho do Podstoliny
Ja odejdę.
PODSTOLINA
podobnież
Ja nie puszczę.
głośno
Proszę z sobą waszmość pana!
Jego sprawa zawikłana,
Muszę przejrzeć dokumenta.
do Klary, całując ją w czoło
A Klarunia niech pamięta
Nie powiadać nic nikomu.
KLARA
Nikt się w tym nie dowie domu...
PODSTOLINA
Bo nad miarę nam zaszkodzi;
Później powiem, o co chodzi.
Odchodzi kiwnąwszy na Wacława, który ze spuszczoną głową odchodzi za nią w drzwi prawe.
KLARA
sama
Śmieszniejszego cóż być może,
Jak gdy zwodzić chce zwiedziony!
Ach, jak Wacław w swej pokorze
Zdał się wzywać jej obrony!
Ledwiem, ledwie śmiech wstrzymała.
Ale hola, hola, panno!
Do tryumfu nie masz prawa;
Choć początek dobry miała,
Nie wygrana przeto sprawa.
SCENA SIÓDMA PAPKIN
Jak w dezertej Arabiji
Złotosiejny wzrok Febowy
Niesie skwarem śmierć liliji,
Aż nakłoni białej głowy;
A zebrana na błękicie
Płodorodna kropla rosy
Wraca zwiędłej nowe życie
I unosi pod niebiosy -
Równo-władna, równo-czynna
Prezencyja twoja miła,
Starościanko miodopłynna,
z ukłonem
Dla twojego sługi była.
Jużem bliski był zwiędnienia,
Gdy twe oko wszystko zmienia.
Oby kiedyś dały bogi,
Abym niosąc odwet drogi,
Nim czas raźniej machnie kosą,
Był twym żarem, był twą rosą.
Ukłon głęboki.
KLARA
ironicznie całą tę scenę, oddając niski ukłoń
Równie z rytmu jak z oręża
Tak sławnego dostać męża
Jest zaszczytem białogłowy;
Ale każdy dziś młodzieniec
Miłosnymi, czczymi słowy
Zwykł przeplatać ślubny wieniec,
Trudno zawsze dawać wiarę.
PAPKIN
Czyż nie wierzyć, wielkie nieba!
Że się kocha piękną Klarę?
Czyliż na to przysiąg trzeba?
KLARA
Że się kocha - nie potrzeba;
A że zawsze równie będzie
I przysięga nic nie znaczy.
PAPKIN
Ach, na serca mego grzędzie
Niech twe ziarnko bujać raczy:
A zadatek ten twój mały
Puści korzeń wiecznotrwały.
KLARA
W dawnych czasach rycerz prawy,
Lubo zdobion wieńcem sławy,
Lubo staczał krwawe boje,
Nim oświadczył miłość swoję -
Ku czci drogiej swej kochanki
W turniejowe wjeżdżał szranki,
Tam na kopią dzielnie gonił,
Po dziesięciu zsadzał z koni,
I dopiero gdy się skłonił
Wziąć nagrodę z lubej dłoni,
Błagał, aby sercu miła
Kochać mu się pozwoliła -
By mu wolno pod jej barwą
Kruszyć kopie, miecze ścierać,
Dla niej tylko żyć, umierać!
PAPKIN
Z tego stroju i z tej broni
Marsowego znać piastuna,
Co w rycerskiej zbiegł pogoni
Od bieguna do bieguna.
Oby moja Artemiza,
Światu groźne to żelazo,
Krwią jak gąbka napęczniałe,
Przemówiło choć tą razą
Wam na wiarę, mnie na chwałę -
z coraz większym zapałem
Gdzie na skale gród kamienny,
Gdzie działami mur brzemienny,
Gdzie bagnetów ostre wały,
Gdzie sklepienie z dzid i szabli -
Tam był Papkin - lew zuchwały!
Strzelec boski! - rębacz diabli!
Jęk, szczęk, krzyk, ryk, śmierć dokoła -
Tu bezbronny pardon woła,
Tu dziewica ręce łamie,
Matka płacze, dziecię kwili,
Ale spada moje ramię:
Ci, co żywi, już nie żyli.
Klara parska śmiechem.
przebacz zapał zgrozo-krwawy
Rycerskiego uniesienia,
Ale widzisz: dość mam sławy,
Brak mi tylko pozwolenia,
Bym w fortunnych stanął rzędzie,
Których celem Klara będzie.
KLARA
Więc zezwalam.
PAPKIN
klękając
Przyjmij śluby...
KLARA
Hola! Teraz lata próby,
W nich dowody posłuszeństwa,
Wytrwałości i śmiałości.
PAPKIN
O królowo wszechpiękności!
Ornamencie człowieczeństwa!
Powiedz: "W ogień skocz, Papkinie" -
A twój Papkin w ogniu zginie.
Wstaje.
KLARA
Nie tak srogie me żądanie;
Klejnot rycerskiego stanu
Pastwą ognia nie zostanie.
Lecz powtarzam waszmość panu:
Posłuszeństwa, wytrwałości
I śmiałości żądam próby.
PAPKIN
W każdej znajdę powód chluby.
KLARA
Posłuszeństwa chcąc dać miarę
Milczeć trzeba sześć miesięcy.
PAPKIN
Nic nie gadać?
KLARA
Tak - nic więcéj.
Wytrwałości zaś dam wiarę,
Gdy o chlebie i o wodzie...
PAPKIN
Tylko, przebóg, niezbyt długo.
KLARA
Rok i dni sześć.
PAPKIN
boleśnie
Jestem w grobie...
z ukłonem
Ale zawsze twoim sługą.
KLARA
Zaś śmiałości - w tym sposobie
Da mi dowód, kto dać zechce:
W oddalonej stąd krainie
Jadowity potwór słynie,
Najmężniejszym trwogą bywa,
Krokodylem się nazywa.
Niech go schwyci i przystawi,
Moje oko nim zabawi;
Bom ciekawa jest nad miarę
Widzieć żywą tę poczwarę.
To jest wolą niewzruszoną -
A kto spełni, co ja każę,
Ten powiedzie przed ołtarze,
Tego tylko będę żoną.
Ukłoniwszy się, odchodzi w drzwi prawe
SCENA ÓSMA PAPKIN
po długim milczeniu
Krrrokodyla!
ironicznie
Tylko tyle!
Co za koncept, u kaduka!
Pannom w głowie krokodyle,
Bo dziś każda zgrozy szuka.
To dziś modne, wdzięczne, ładne,
Co zabójcze, co szkaradne! -
Dawniej młoda panieneczka
Mile rzekła kochankowi:
"Daj mi, luby, kanareczka" -
A dziś każda swemu powié:
"Jeśli nie chcesz mojej zguby,
Krrokodyla daj mi luby!"
po krótkim milczeniu
Post, milczenie - wszystko fraszka,
Straży przy mnie nie postawi. -
Ale potwór nie igraszka,
Czart, nie Papkin go przystawi.
Idzie ku drzwiom prawym i spotyka się z wybiegającym Wacławem
Ha!
WACŁAW
Co?
PAPKIN
Nic.
WACŁAW
rzucając mu sakiewkę
Masz - milcz, bo wiesz!
PAPKIN
chwytając sakiewkę
Wiem.
Wacław odchodzi. Po krótkim milczeniu
Wiem? - Nic nie wiem! - Czy zostaje,
Czy odchodzi, za co daje,
Nie wiem wcale. - Wiem, że złoto,
Wiem, że dając zrobił ładnie,
Ale nie wiem, od Cześnika
Czy mi na kark co nie spadnie. -
Wiem, jak zdradzę zalotnika,
Że z wiatrówki dmuchnąć gotów,
Ale nie wiem, nie wiem wcale,
Czy na końcu z tych obrotów
Od Cześnika łeb ocalę. -
Wiem i nie wiem - sprawa diabla:
Tutaj kulka, a tu szabla -
Jednak dobrze rzekł pan Benet:
podrzucając sakiewkę
Beatus, qui tenet
SCENA DZIEWIĄTA CZEŚNIK
Winszuj, waszmość, mi sukcesu!
Dzisiaj moje zrękowiny:
Już finalnie, bez regresu
Słowom dostał Podstoliny.
PAPKIN
Ja wiem, jak to przyszło drogo:
Wszak ci moją to robotą.
CZEŚNIK
O! waściną! - Patrzcie no go!
Mnie się waszeć pytaj o to.
oglądnowszy się
Tak mi się tam w dobrą chwilę
Nawinęła snadnie, mile,
Dała zezek, umizg taki,
Żem posunął w koperczaki. -
Ona daléj w ceregiele -
Ni siak, ni tak, tędy, siędy,
A ja sobie coraz bliżej,
śród chychotek, śród gawędy
Bliżej... bliżej... cmok! nareszcie -
dobrodusznie
A! zrobiłem wstyd niewieście;
Jak alkiermes wskróś spłonęła -
Mnie konfuzja ogarnęła -
Tak że wziąwszy za pas nogi,
Chciałem drapnąć za trzy progi. -
Wtedy ona, mocium panie,
Zawołała: "Stój, Macieju -
Niech się twoja wola stanie,
Ja przyjmuję ją w pokorze -
Masz ten pierścień - szczęść nam Boże!"
PAPKIN
Daj go kaci! wielka sztuka!
CZEŚNIK
w złości
Z rewerencją, u kaduka,
Bo...
Wskazuje drzwi.
PAPKIN
A zawsześ w gniewie skory.
Jakie by to były spory,
Gdybym nie miał krwi zimniejszej -
Ale mówmy o ważniejszej
Teraz rzeczy.
CZEŚNIK
Ja tak radzę.
PAPKIN
Ów młodzieniec od Rejenta,
Co mnie długo popamięta,
Bardzo prosi, czy nie może
Przy waszmości zostać dworze.
Zdatny, zwinny, wierny będzie,
Lecz co z tego?
tajemnie
Mówią wszędzie,
że za kołnierz nie wyleje.
CZEŚNIK
Nie wyleje czy wyleje -
Miejsca u mnie nie zagrzeje:
Bo nie będę z ziemi zbierał,
Co Milczkowi z nosa spadnie...
Chyba gdyby się opierał,
Chciał zatrzymać samowładnie,
Wtedy przyjmę na przekorę.
Będziesz mógł to poznać snadnie,
Bo imprezę inną biorę:
Za dzisiejszą mą swawolę
I że w murze gdzieś tam dziura,
Gotów pieniać mnie szlachciura -
Więc krzyżową skończyć wolę,
Pójdziesz wyzwać, mocium panie;
Circa quartam niech mi stanie
U trzech kopców w Czarnym Lesie,
do siebie
Jak mu utnę jedno ucho,
A czej z drugim się wyniesie!
PAPKIN
Lepiej pisać.
CZEŚNIK
A, broń Boże!
Tam objaśnień, tam namowy,
Tam potrzeba tęgiej głowy.
PAPKIN
Muszę przyznać się waszmości:
Od ostatniej mej słabości
Tak zgłupiałem!
CZEŚNIK
To być może.
PAPKIN
Zatem...
CZEŚNIK
Wykręt nie pomoże.
PAPKIN
Miejże, człeku, Boga w duszy,
Nie wysyłaj nieboraka;
Nim mu w lesie utniesz uszy,
Mnie tam spotka hańba jaka -
Wszakżeś mówił dzisiaj ˇrano:
"Miłe mi jest jeszcze życie,
Gotów otruć, zabić skrycie".
CZEŚNIK
Skrycie - nie, na boskim świecie!
PAPKIN
niekontent
Ej tam, co tam!
CZEŚNIK
Tać ci przecie
Mnie pod nosem łba nie utnie.
PAPKIN
Diabeł nie śpi.
CZEŚNIK
Bałamutnie!
PAPKIN
pokazując powieszenie
A nużby mnie...
CZEŚNIK
grożąc
Niech spróbuje!
Taką bym mu kurtę skroił!
PAPKIN
Diabliż mi tam po tej kurcie,
Jak zadyndam gdzie na furcie.
CZEŚNIK
głaszcząc go
Wiesz co, Papciu - spraw się ładnie,
A w kieszonkę grubo wpadnie.
Całuje go w czoło i odchodzi w drzwi lewe, Papkin, ze skrzywioną twarzą i kiwając głową, w drzwi środkowe. |