Ach, jak mi smutno! Mój anioł mnie rzucił,

W daleki odbiegł świat,

I próżno wzywam, ażeby mi zwrócił

Zabrany marzeń kwiat.

Ach, jak mi smutno! Cień mnie już otacza,

Posępny grobu cień;

Serce się jeszcze zrywa i rozpacza,

Szukając jasnych tchnień;

Ale na próżno uciszyć się lęka,

I próżno przeszłość oskarża rozrzutną...

Cięży już nad nim niewidzialna ręka

Ach, jak mi smutno!