I nie miłować ciężko, i miłować

Nędzna pociecha, gdy żądzą zwiedzione

Myśli cukrują nazbyt rzeczy one,

Które i mienić, i muszą sie psować.

Komu tak będzie dostatkiem smakować

Złoto, sceptr, sława, rozkosz i stworzone

Piękne oblicze, by tym nasycone

I mógł mieć serce, i trwóg sie warować?

Miłość jest własny bieg bycia naszego;

Ale z żywiołów utworzone ciało

To chwaląc, co zna początku równego

Zawodzi duszę, której wszystko mało,

Gdy Ciebie, wiecznej i prawej piękności,

Samej nie widzi, celu swej miłości.