Wzgardziła¶ mn±, dziedziczko moja ucieszona!
Zdała¶ się ojca twego barziej uszczuplona
Ojczyzna, niżliby¶ ty przestać na niej miała.
To prawda, żeby była nigdy nie zrównała
Z ranym rozumem twoim, z pięknymi przymioty,
Z których się już znaczyły twoje przyszłe cnoty.
O słowa! o zabawo! o wdzięczne ukłony!
Jakożem ja dzi¶ po was wielce zasmucony!
A ty, pociecho moja, już mi się nie wrócisz
Na wieki ani mojej tesknice okrócisz!
Nie lza, nie lza, jedno się za tob± gotować
A stopeczkami twymi ciebie naszladować.
Tam cię ujĽrzę, da Pan Bóg, a ty więc drogimi
Rzuć się ojcu do szyje ręczynkami swymi!
Lektury - główna