Sobie śpiewam a Muzom. Bo kto jest na ziemi,

Co by serce ucieszyć chciał pieśniami memi?

Kto nie woli tym czasem zysku mieć na pieczy,

Łapając grosza zewsząd, a podobno k'rzeczy.

Bo z rymów co za korzyść krom próznego dźwięku?

Ale kto ma pieniądze, ten ma wszystko w ręku:

Jego władza, jego są prawa i urzędy;

On gładki, on wymowny, on ma przodek wszędy.

Nie dziw tedy, że ludzie cisną się za złotem,

A poeta słuchaczów próznych gra za płotem,

Przeciwiając się świerczom, które nad łąkami

Ciepłe lato witają głośnymi pieśniami.

Jednak mam tę nadzieję, że przedsię za laty

Nie będą moje czułe nocy bez zapłaty;

A co mi za żywota ujmie czas dzisiejszy,

To po śmierci nagrodzi z lichwą wiek pózniejszy.

I opatrzył to dawno syn pięknej Latony,

Że moich kości popiól nie będzie wzgardzony.

Przeto, jako was kolwiek prosty gmin szacuje,

Panny, którym lotnego konia zdrój smakuje,

Ja jeden niech wam służę, a za cześć poczytam

Sobie, że się dróg inszych niż pospólstwo chwytam.

Wy mię z ziemie wzwodzicie, wy mię wyłączacie

Z liczby nieznacznej i nad obłoki wsadzacie,

Skąd prózne troski ludzkie i niemęską trwogę,

Skąd omylną nadzieję i błąd widzieć mogę.

Z wami idąc, ani o bogate złoto,

Ani o perły drogiej ceny dbam, jak o to,

Aby w niebie swą ludzkość i sam wiedział potym;

Bo żyw być a nie słyszeć ledwe by co po tym.

A ja, o panny, niechaj wiecznie wam hołduję

I żywot swój na waszych ręku ofiaruję,

Kiedy, ziemi zleciwszy śmiertelne zewłoki,

Ogniu rówien prędkiemu, przeniknę obłoki.