|
I stało się potem, gdy w niewolę został uprowadzony Izrael i Jeruzalem opustoszało, siedział Jeremiasz płacząc, i lamentował tym narzekaniem nad Jeruzalem, a gorzkim sercem wzdychając i łkając mówił:
TREN I
(l,l-22).
Wdowa w żałobie.
Opuszczenie, żałoba Jerozolimy i wygnanie jej mieszkańców (1-5); utracona chwała (6-7); kara za grzechy (8-10). Skarga samej Jerozolimy: Pan ją ukarał za jej winy (11-14), wydając w ręce nieprzyjaciół (15-17); sprawiedliwy jest jego sąd, ale niech wejrzy na nią, pełną boleści i uciśnioną (18-20); niech odpłaci wrogom, cieszącym się z jej nieszczęścia (21-22).
1
1 Alef. Jakże samotnie siedzi miasto, pełne ludu! Stała się jakby wdową pani narodów, księżna powiatów stała się hołdowną.
2 Bet. Płacząc płakała w nocy, a łzy jej na policzkach jej; nie ma, kto by ją pocieszał ze wszystkich miłośników jej, wszyscy przyjaciele jej wzgardzili nią i stali się jej nieprzyjaciółmi.
3 Gimel. Przeniósł się Juda z utrapienia i ze zbytku pańszczyzny, zamieszkał między narodami i nie znalazł odpoczynku; wszyscy goniący pojmali go wśród ucisku.
4 Dalet. Drogi Syjonu płaczą, bo nie ma, kto by szedł na święto uroczyste; wszystkie bramy jego zburzone, kapłani jego wzdychający, panny jego znękane, a sam gorzkością ściśniony.
5 He. Stali się przeciwnicy jego głową, nieprzyjaciele jego wzbogacili się, bo Pan odezwał się przeciw niemu dla mnóstwa nieprawości jego; dziatki jego zaprowadzono w niewolę przed obliczem trapiącego.
6 - Wau. I odstąpiła od córki ˇSyjońskiej wszystka ozdoba jej; stali się książęta jej jak barany nie znajdujące paszy i poszli bez siły przed obliczem goniącego.
7 Zain. Wspomniało Jeruzalem na dni utrapienia swego i na przestępstwa, na wszystkie swe cenne rzeczy, które miało od dni dawnych, gdy padał lud jego z ręki nieprzyjacielskiej, a nie było pomocnika; widzieli je nieprzyjaciele i naśmiewali się z sabatów jego.
8 - Het. Ciężko zgrzeszyło Jeruzalem, dlatego się niestatecznym stało; wszyscy, którzy je czcili, wzgardzili nim, bo ujrzeli hańbę jego, samo też wzdychając, obróciło się w tył.
9 Tet. Brud jego na nogach jego, a nie pomniało na swój koniec; poniżone jest bardzo nie mając pocieszyciela. "Obacz, Panie, utrapienie moje, bo się podniósł nieprzyjaciel!"
10 Jod. Rękę swoją wyciągnął nieprzyjaciel na wszystkie skarby jego; bo widziało pogan wchodzących do świątyni jego, tych, którym zakazałeś był wchodzić
11 do kościoła twego. - Kaf. Wszystek lud jego wzdycha i szuka chleba, wydali wszystkie kosztowności na jadło dla posilenia duszy. "Wejrzyj, Panie, a obacz, żem się stała upodlona!
12 Lamed. O wy wszyscy, którzy idziecie przez drogę, obaczcie i przypatrzcie się, czy jest boleść jako boleść moja; bo mię jak winnicę obrał Pan, jak mówił, w dzień gniewu zapalczywości swojej.
13 Mem. Z wysoka spuścił ogień na kości moje i ukarał mię; zastawił sieć na nogi moje, obrócił mię w tył, uczynił mię spustoszoną, przez wszystek dzień żałością utrapioną.
14 Nun. Ocknęło się jarzmo nieprawości moich w ręce jego, splotły się i włożone są na szyję moją, omdlała siła moja; podał mię Pan w rękę, z której nie będę mogła powstać.
15 - Samech. Zabrał Pan wszystkich wielmożnych spośród mnie, przyzwał przeciwko mnie czas, aby zetrzeć wybranych moich; prasę deptał Pan pannie, córce Judzkiej.
16 Ain. Przeto ja płaczę, a z oczu moich płyną wody, bo się oddalił ode mnie pocieszyciel, nawracający duszę moją; stali się synowie moi straconymi, bo przemógł nieprzyjaciel "
17 Pe. Rozciągnął Syjon ręce swe, nie ma, kto by go pocieszał. Rozkazał Pan przeciw Jakubowi nieprzyjaciołom jego wokoło niego; stało się Jeruzalem między nimi jak splugawiona krwią miesięczną.
18 - Sade. "Sprawiedliwy jest Pan, bo usta jego do gniewu przywiodłam. Słuchajcie, proszę, wszystkie narody, a obaczcie boleść moją: dziewice moje i młodzieńcy moi poszli w niewolę.
19 Kof. Wołałem przyjaciół moich, oni mię zdradzili; kapłani moi i starcy moi w mieście zginęli, gdy szukali sobie jadła, aby posilić dusze swoje.
20 Resz. Obacz, Panie, żem uciśniona, wzruszyło się wnętrze moje, przewróciło się serce moje we mnie, bom gorzkości jest pełna. Na dworze miecz zabija, a w domu śmierć podobna jest.
21 Szin. Usłyszeli, że ja wzdycham, a niema, kto by mię pocieszył; wszyscy nieprzyjaciele moi usłyszeli o nieszczęściu moim, weselili się, żeś ty uczynił. Przywiedziesz dzień pociechy, a staną się podobni do mnie.
22 Tau. Niech wejdzie wszystko ich zło przed ciebie, a zbierz ich, jak mnie zebrałeś dla wszystkich nieprawości moich; bo liczne są wzdychania moje i serce moje smętne."
TREN II
(2,1-22).
Zniszczona przez gniew Boży. Bóg w gniewie swoim zburzył miasto, Świątynię i mury (1-9). Ogólna żałoba (10). Nędza w czasie oblężenia (11-13). Ofiara fałszywych proroków (14). Radość nieprzyjaciół (15-16). Pan spełni swe groźby (17). Niech Jeruzalem podniesie ku niemu swą skargę (1 8-22) I
2
1 Alef. Jakże okrył Pan mrokiem zapalczywości swej córkę Syjon! Zrzucił z nieba na ziemię sławę Izraela, a nie wspomniał na podnóżek nóg swoich w dzień zapalczywości swojej.
2 Bet. Zrzucił Pan bez oszczędzania, wszystko piękno Jakubowe, zburzył w zapalczywości swojej zamki córki Judzkiej i obalił na ziemię, splugawił królestwo i książąt jej.
3 Gimel. Złamał w gniewie zapalczywości swej każdy róg Izraela, odwrócił wstecz prawicę swoją od oblicza nieprzyjaciela i zapalił w Jakubie jakby ogień płomienia, pożerającego wokoło.
4 Dalet. Naciągnął łuk swój jak nieprzyjaciel, wzmocnił prawicę swą jak przeciwnik i pobił wszystko, co było pięknego na wejrzenie w namiocie córki Syjon, wylał jak ogień rozgniewanie swoje.
5 He. Stał się Pan jak nieprzyjaciel, zrzucił Izraela, zrzucił wszystkie mury, rozwalił zamki jego i namnożył u córki Judzkiej uniżonego i uniżonej.
6 Wau. I rozwalił jak ogród namiot swój, zburzył przybytek swój, dał w zapomnienie Pan na Syjonie uroczyste święto i sabat, a na pośmiech i na rozgniewanie zapalczywości swej króla i kapłana.
7 Zain. Odrzucił Pan ołtarz swój, przeklął świątynię swoją, wydał w ręce nieprzyjaciół mury wież jego; krzyczeli w domu Pańskim jak w dzień uroczysty.
8 Het. Postanowił Pan rozwalić mur córki Syjon, wyciągnął sznur swój i nie odwrócił ręki swej od gubienia; i zapłakało przedmurze, i mur razem rozwalony został.
9 Tet. Zapadły w ziemię bramy jego, zniszczył i połamał zawory jego, i króla jego i książąt jego między narody; nie ma zakonu, a prorocy jego nie znaleźli widzenia od Pana.
10 - Jod. Usiedli na ziemi, umilkli starcy córki Syjon, posypali popiołem głowy swe, przepasali się włosiennicami, zwiesiły do ziemi głowy swe dziewice Jeruzalem.
11 - Kaf. Ustały od płaczu oczy moje; strwożyły się wnętrzności moje, wylała się na ziemię wątroba moja z powodu zagłady córki ludu mego, gdy ustawało dziecię i niemowlę na ulicach miasta.
12 Lamed. Matkom swym mówiły: "Gdzie jest pszenica i wino?" gdy mdlały jak zranieni na ulicach miasta, gdy oddawały dusze swe na łonie matek swoich.
13 Mem. Komu cię przyrównam, albo komu cię przypodobam, córko Jerozolimska ? Z kim cię porównam, aby cię pocieszyć, dziewico, córko Syjon? Bo wielkie jest jak morze skruszenie twoje; któż cię zleczy?
14 - Nun. Prorocy twoi widzieli tobie fałsz i głupstwo, a nie odkrywali nieprawości twojej, aby cię do pokuty przywieść; lecz wypatrywali tobie proroctwa fałszu i wygnania.-
15 Samech. Klaskali nad tobą rękoma wszyscy przechodzący drogą, świstali i potrząsali głową swoją nad córką Jerozolimską mówiąc: "Czy to jest owo miasto doskonałej piękności, wesele wszystkiej ziemi?"
16 Pe. Otworzyli na cię usta swe wszyscy nieprzyjaciele twoi, świstali i zgrzytali zębami i mówili: "Pożremy! Oto jest ten dzień, któregośmy czekali; znaleźliśmy i ujrzeliśmy!"
17 - Ain. Uczynił Pan, co był postanowił, spełnił słowo swe, które był wypowiedział od dni starodawnych, zburzył nie oszczędzając i uweselił nad tob nieprzyjaciela, i wywyższył róg przeciwników twoich.
18 - Sade. Wołało serce ich do Pana na murach córki Syjon: Wypuść jak potok łzy we dnie i w nocy, nie dawaj odpoczynku sobie, a niech się nie uspokaja źrenica oka twego!
19 Kof. Wstań, chwal w nocy na początku straży, wylej jak wodę serce twe przed obliczem Pańskim, podnieś ku niemu ręce twoje dla duszy dziatek twych, które omdlały od głodu na rogu wszystkich ulic.
20 Resz. "Wejrzyj, Panie, a obacz, kogo tak obrałeś jak winnicę? A więc będą jeść niewiasty płód swój, dzieci małe jak piędź? A więc ma być zabity w świątyni Pańskiej kapłan i prorok?
21 Szin. Leżeli na ziemi na ulicy dziecię i starzec, dziewice moje i młodzieńcy moi polegli od miecza, pobiłeś w dzień zapalczywości twojej, pomordowałeś, a nie zmiłowałeś się.
22 Tau. Przyzwałeś jak na dzień uroczysty tych, którzy by mię straszyli zewsząd, a nie było w dzień zapalczywości Pańskiej, kto by uszedł i został; tych, których ja wychowałam i wyżywiłam, nieprzyjaciel mój wyniszczył."
TREN III
(3,1-66).
Skarga, nadzieja, pociecha.
Żałosna skarga (1-18). Korne poddanie się i nadzieja (I9-39). Wyznanie grzechów i nowa skarga (40-54). Ufne błaganie o pomoc, prośba o odpłatę wrogom (55 66).
3
1 Alef. Jam mąż, widzący nędzę swoją w rózdze zagniewania Jego.
2 Alef. Zaprowadził miç i zawiódł do ciemności, a nie do światła.
3 Alef. Tylko przeciw mnie się obrócił i obraca rękę swą przez cały dzień.
4 Bet. Starą uczynił skórę moją i ciało moje, połamał kości moje.
5 Bet. Obudował mnie wkoło i ogarnął mię żółcią i trudem.
6 Bet. W ciemnościach posadził mię jak u umarłych na wieki.
7 Gimel. Obudował przeciwko mnie, żebym nie wyszedł, obciążył okowy moje.
8 Gimel Ale i gdy wołać będę i prosić, odrzuci modlitwę moją.
9 Gimel. Zagrodził drogi moje kamieniem kwadratowym, ścieżki moje wywrócił.
10 Dalet. Stał mi się jak niedźwiedź w zasadzce, jak lew na skrytych miejscach.
11 Dalet. Ścieżki moje wywrócił i złamał mię, uczynił mi spustoszenie.
12 Dalet. Naciągnął łuk swój i postawił mię jako cel dla strzały.
13 He. Wystrzelił w nerki moje córki sajdaka swego.
14 He. Stałem się pośmiewiskiem wszystkiemu ludowi memu, pieśnią ich przez cały dzień,
15 He. Napełnił mię gorzkościami, napoił mię piołunem.
16 Wau. I połamał do jednego zęby moje, nakarmił mię popiołem.
17 Wau. I odepchnięta jest od pokoju dusza moja, zapomniałem dobra.
18 Wau. I rzekłem: "Zginął koniec mój i nadzieja moja od Pana."-
19 Zain. Wspomnij na nędzę i na przestępstwa moje, na piołun i na żółć.
20 Zain. Pamiętać zawsze będę i uschnie we mnie dusza moja.
21 Zain. To wspominać będę w sercu moim, dlatego nadzieję mieć będę.
22 Het. Miłosierdzie Pańskie, żeśmy nie zniszczeli, bo nie ustały litości jego!
23 Het. Nowe są co rano, wielka jest wierność twoja!
24 Het. Działem moim Pan, rzekła dusza moja, dlatego nań czekać będę.
25 Tet. Dobry jest Pan dla mających nadzieję w nim, dla duszy szukającej go.
26 Tet. Dobrze jest oczekiwać w milczeniu zbawienia Bożego.
27 Tet. Dobrze jest mężowi, gdy nosi jarzmo od młodości swojej.
28 Jod. Siedzieć sam i milczeć będzie, bo poniósł na sobie.
29 Jod. Położy w prochu usta swe: może jest nadzieja.
30 Jod. Nadstawi bijącemu go policzek, nasycony będzie urąganiem.
31 Kaf. Albowiem nie odrzuci Pan na wieki.
32 Kaf. Bo jeśli odrzucił, zmiłuje się też według mnóstwa miłosierdzia swego.
33 Kaf. Bo nie uniżył ze serca swego i nie odrzucił synów człowieczych,
34 Lamed. aby zetrzeć pod nogami swymi wszystkich więźniów ziemi;
35 Lamed. aby uchylić sąd męża przed obliczem Najwyższego;
36 Lamed. aby wywrócić człowieka w sądzie jego, Pan nie wiedział.
37 Mem. Któż to jest, który rzekł, aby się stało, gdy Pan nie rozkazał?
38 Mem. Z ust Najwyższego nie wyjdzie ani złe ani dobre?
39 Mem. Cóż szemrał człowiek żyjący, mąż za grzechy swoje?
40 - Nun. Badajmy drogi nasze, a szukajmy i nawróćmy się do Pana.
41 Nun. Podnieśmy serca nasze z rękoma do Pana w niebo.
42 Nun. Myśmy nieprawość czynili i do gniewu pobudzaliśmy, przeto jesteś nieubłagany.
43 Samech. Okryłeś się zapalczywością i ubiłeś nas, zabiłeś nie oszczędzając.
44 Samech. Zastawiłeś się obłokiem, aby nie przeszła modlitwa.
45 Samech. Wykorzenieniem i odrzuceniem uczyniłeś mię wpośród narodów.
46 Pe. Otworzyli na nas usta swe wszyscy nieprzyjaciele.
47 Pe. Strachem i sidłem stało się nam proroctwo i skruszeniem.
48 Pe. Potoki wód wypuściło oko moje nad zagładą córki ludu mego.
49 Ain. Oko moje strapione jest a nie umilkło, przeto że nie ma odpoczynku,
50 Ain. ażby spojrzał i ujrzał Pan z nieba.
51 Ain. Oko moje złupiło duszę moją z powodu wszystkich córek miasta mego.
52 Sade. Łowem ułowili mię jak ptaka nieprzyjaciele moi darmo.
53 Sade. Wpadło w dół życie moje i przyłożyli mię kamieniem.
54 Sade. Wezbrały wody nad głową moją, rzekłem: "Zginąłem!"
55 - Kof. Wzywałem imienia twego, Panie, z dołu najgłębszego.
56 Kof. Głos mój usłyszałeś; nie odwracaj ucha twego od wzdychania i od wołania mego.
57 Kof. Przybliżyłeś się w dzień, kiedym cię wzywał, rzekłeś: "Nie bój się!"
58 Resz. Osądziłeś, Panie, sprawę duszy mojej, odkupicielu życia mego.
59 Resz. Widziałeś, Panie, nieprawość ich przeciwko mnie, wymierz mi sprawiedliwość.
60 Resz. Widziałeś wszystką zapalczywość i wszystkie myśli ich przeciwko mnie.
61 Szin. Usłyszałeś urąganie ich, Panie, wszystkie myśli ich przeciwko mnie.
62 Szin. Wargi powstających na mnie i knowania ich przeciw mnie przez cały dzień.
63 Szin. Siadanie ich i wstawanie ich obejrzyj: pieśnią ich ja jestem.
64 Tau. Odclasz im zapłatę, Panie, według uczynków rąk ich.
65 Tau. Dasz im tarczę na serce, utrapienie od ciebie.
66 Tau. Gonić będziesz w zapalczywości i skruszysz ich pod niebem, Panie!
TREN IV
(4,1-22).
Ucisk oblężonego miasta. Ostatnia nędza świetnego niegdyś miasta (1- 10). Gniew Boży wylał się na nie z winy kapłanów i proroków (11-16). Żadnej pomocy od ludzi (17), a wróg czujny i prędki; ujęcie króla (18-20). Radość Edomu zakończy się podobną klęską (21-22).
4
1 Alef. Jakże pośniedziało złoto, zmieniła się barwa najlepsza, rozmiotano kamienie świątyni po rogach wszystkich ulic!
2 Bet. Synowie Syjonu szlachetni i ubrani w przedniejsze złoto: jakże poczytani są za naczynia gliniane za robotę rąk garncarzowych!
3 Gimel. Nawet jędze odkryły piersi, karmiły szczenięta swe; córka ludu mego okrutna jak struś na puszczy.
4 Dalet. Przysechł język ssącego do podniebienia jego dla upragnienia, dzieci prosiły chleba, a nie było, kto by im ułamał.
5 He. Którzy jadali rozkosznie, ginęli po drogach, którzy się wychowali w szkarłacie, obłapiali gnój.
6 Wau. I stała się nieprawość córki ludu mego większa niźli grzech Sodomy, która wywrócona została w okamgnieniu, a nie dotknęły jej ręce.
7 Zain. Bielsi nad śnieg nazarejczycy jej, jaśniejsi nad mleko, bardziej rumiani niż stara kość słoniowa, piękniejsi niźli szafir.
8 Het. Szczerniało nad węgle oblicze ich, i nie poznano ich na ulicach; przyschła skóra ich do kości, wyschła i stała się jak drewno.
9 Tet. Lepiej było pobitym od miecza, niźli pozabijanym od głodu; bo ci uwiędli strawieni dla niepłodności ziemi.
10 Jod. Ręce niewiast litościwych warzyły dzieci swe, były im pokarmem w skruszeniu córki ludu mego.
11 - Kaf. Wykonał Pan popędliwość swoją, wylał gniew zapalczywości swej i zapalił ogień na Syjonie, i pożarł fundamenty jej.
12 Lamed. Nie wierzyli królowie ziemi i wszyscy mieszkańcy świata, żeby miał wejść nieprzyjaciel i przeciwnik przez bramy Jeruzalem
13 Mem. dla grzechów proroków jego i dla nieprawości kapłanów jego, którzy wylewali wpośród niego krew sprawiedliwych.
14 Nun. Błądzili ślepo po ulicach, zmazali się krwią, a gdy nie mogli, trzymali się za szaty swoje.
15 Samech. "Odstąpcie, nieczyści!" wołano na nich. "Ustąpcie, idźcie precz, nie dotykajcie się!" Bo się swarzyli i wzruszeni mówili między narodami: "Nie przyjdą więcej mieszkać między nimi."
16 Pe. Oblicze Pańskie oddzieliło ich, nie spojrzy więcej na nich. Oblicza kapłanów nie wstydzili się ani się nie zlitowali nad starymi.
17 - Ain. Gdyśmy jeszcze stali, tęskniły oczy nasze za pomocą dla nas na próżno, gdyśmy się oglądali pilnie na naród, który zbawić nie mógł.
18 Sade. Ślizgały s1ę nogi nasze po drodze ulic naszych; przybliżył się koniec nasz, wypełniły się dni nasze, bo przyszedł koniec nasz.
19 Kof. Prędsi byli goniący nas, niż orły powietrzne, po górach gonili nas, w puszczy zasadzkę czynili na nas.
20 Resz. Tchnienie ust naszych, Chrystus Pan, pojmany został dla grzechów naszych, on, któremuśmy mówili: "W cieniu twoim żyć będziemy między narodami."
21 - Szin. Raduj się i wesel się, córko Edom, która mieszkasz w ziemi
22 Hus! Do ciebie też przyjdzie kielich, upijesz się i obnażona będziesz.
22 Tau. Skończyła się nieprawość twoja, córko Syjon; już cię więcej nie zaprowadzi. Nawiedził nieprawość twoją, córko Edom; odkrył grzechy twoje.
TREN V
(5,1-22).
Modlitwa Jeremiasza proroka.
Niech Pan wejrzy na nieszczęśliwy naród (1), utrapiony w niewoli (2-6), ponoszący skutki grzechów ojców (7-10)! Poniżenie niewiast, książąt, starców i młodzieńców (11-14). Wszelka radość i chwała minęła dla grzechów naszych, świątynia syjońska zginęła (15-18). Niech się Bóg zlituje nad ludem swoim (19 22)!
5
1 Wspomnij, Panie, na to, co nas spotkało, wejrzyj, a obacz zelżywość naszą!
2 Dziedzictwo nasze obróciło się do cudzych, domy nasze do obcych.
3 Sierotami zostaliśmy bez
4 ojca, matki nasze jak wdowy. Wodę naszą piliśmy za pieniądze, drwa nasze za pieniądze kupowaliśmy.
5 Za szyje nasze gnano nas, utrudzonym nie dawano odpoczynku.
6 Do Egiptu wyciągaliśmy rękę i do Asyryjczyków, żeby się najeść chleba.
7 - Ojcowie nasi zgrzeszyli i nie ma ich, a my
8 ponieśliśmy nieprawości ich. Niewolnicy zapanowali nad nami, nie było, kto by z rąk ich wykupił.
9 Z niebezpieczeństwem dusz naszych przynosiliśmy sobie chleb przed mleczem w pustyni.
10 Skóra nasza jak piec zgorzała od gwałtownego głodu.
11 - Niewiasty na Syjonie poniżono i dziewice w miastach judzkich.
12 Książęta ręką są powieszeni, nie wstydzono się oblicza starców.
13 Młodzieńców na psotę używano, a pacholęta pod drwami legły.
14 Starcy zniknęli z bramy, młodzieńcy z tańca śpiewających.
15 - Ustało wesele serca naszego, odmienił się w żałobę taniec nasz.
16 Spadła korona z głowy naszej; biada nam, bośmy zgrzeszyli!
17 Dlatego stało się smętne serce nasze, dlatego zaćmiły się oczy nasze, dla góry Syjon, że zginęła;
18 lisy chodziły po niej.
19 - A ty, Panie, na wieki trwać będziesz, stolica twoja od pokolenia w pokolenie.
20 Czemu nas na wieki zapominasz, opuszczasz nas na długie dni ?
21 Nawróć nas, Panie, ku sobie, a nawrócimy się, odnów dni nasze jak pierwej!
22 Ale zupełnie odrzuciłeś nas, rozgniewałeś się na nas bardzo. |